برای کشورهای عربی خلیج دشوار نیست که دست دوستی به سمت حسن روحانی رئیس جمهوری ایران دراز کرده، توافق آشتی با کشورش امضا کرده و اختلاف های سی ساله را پشت سر بگذارند. این اقدام بسیار آسانی است اما توافقی خواهد بود که در صورت نبود تضمین های کافی، ارزشی بیشتر از جوهری که با آن نوشته شده نخواهد داشت. دوستم استاد طراد العمری در وبلاگ خود به من مقاله ای هدیه کرده که در آن با ارائه دیدگاه و نقشه راهی، هشدارهای ما را نسبت به ایران به چالش کشیده است.
چنانچه آقای طراد در محضر رهبر ایران اعتباری داشت یا در کاخ سفید، سخنش شنیده می شد، نظرم را عوض می کردم و تابع نظر او در ضرورت گشودن درها برای ایران می شدم. اما او همچون ما، نظرش تنها متاع خود او است. همچنین دولت های خلیج نمی توانند سرنوشت 30 میلیون شهروند را تنها به حسین نیت ها و تحلیل شخصی حوادث گرده بزنند.
در مقاله /192075/http://www.an7a.com از چیزی سخن گفت که آن را ابتکار عمل خلیجی برای صلح نامید. اما این چیزی نیست جز «ابتکار عمل طراد برای صلح»! این ابتکار عمل بدون اطمینان دولت های خلیج از تغییر سیاست های ستیزه جویانه ایران یا کاهش قدرت نظامی اش برای مقابله با آن ها یا ارائه تضمین های نظامی از سوی قدرت های بزرگ، ارزشی نخواهد داشت. هیچ کدام از این شرط ها وجود ندارد و حسن نیت ها در دنیای حقیقی کافی نیست.
برای قدرت بزرگی همچون ایالات متحده آمریکا که هفت هزار کیلومتر آن سو تر قرار دارد، آسان است که توافقی با ایران امضا کند زیرا ذرادخانه ای عظیم از اسلحه، بازویی بلند و تکنولوژی رصد نظامی، اطلاعاتی و مالی دارد و می تواند به وسیله آن از اقدامی پیش گیری کند یا خود حمله ای رو به جلو انجام دهد. اما ما کمی آن طرف تر از سواحل ایران قرار داریم و با امکانات محدودمان نمی توانیم با وعده های وجود حسن نیت، سر بر بالش بگذاریم. کشورهای خلیج نیازمند تضمین هایی هستند که بر پایه آن ثابت شود ایران پس از توافق با غرب تغییر کرده یا مجبور به تغییر شده است.
کشورها همچون اشخاص هستند، می توان آن ها را از تاریخ و رفتارشان شناخت. کافی نیست که تنها آن ها را نیت خوانی کنیم و مثلا بگوییم که همه هدف ایران، امضای توافقی با غرب برای لغو تحریم ها و تامین سلامت وجودی اش بود. تحریم ها علیه ایران در اصل به خاطر رفتارهای ستیزه جویانه اش اعمال شد و نه برعکس. فهرست بلند بالایی از عملیات ستیزه جویانه ای از سوی ایران وجود دارد که از اوایل دهه هشتاد آغاز شده و تا کنون ادامه دارد؛ عملیاتی که از فیلیپین تا بوینس آیرس را در بر گرفته است؛ عملیاتی که باعث به روز کردن تحریم ها شد. اما دشمنی ایران با اسرائیل، دفاع از فلسطین نیست. این را آقای طراد نیز تصدیق می کند. این دشمنی بخشی از تنش منطقه ای فراگیرتر است. با نام فلسطین ایران منظومه ستیزه جویانه گسترده ای را اداره می کند که در اطراف آن اسد در سوریه، نصر الله در لبنان، الزهار و شلح در غزه، حواتمه در سوریه، محمد بدیع در مصر، البطاط در عراق و عبد الملک الحوثی در یمن قرار دارند. اما این ها ارتباطی به دفاع از فلسطین ندارند. کفایت می کند از جنایت های هولناک گروه های فلسطینی وابسته به ایران در اردوگاه یرموک و حومه دمشق آگاه باشید.
حجم بالایی از فعالیت های ستیزه جویانه نظامی و سیاسی اجرا شده توسط ایران یا گروه های وابسته به آن وجود دارد که هدف آن ما هستیم؛ فعالیت هایی که قدمتش به انقلاب ایران باز می گردد و هدفش نه ضدیت با اسرائیل است نه غرب.
نمی خواهم همگان را با بیان جزئیاتی برای تکذیب سه افسانه ای که آقای طراد آن ها را بیان کرده، خسته کنم زیرا اگر به برادرانمان در تهران حسن ظن داشته باشیم، این افسانه ها اهمیتی ندارند. برادرم آقای طراد؛ ما در فهم اختلاف و تحلیل آن، تازه کار نیستیم. پیش از این کشورهای خلیج باور کردند، تلاش کردند، امتحان کردند، دستشان را به سوی تهران دراز کردند و مرزها و پایتخت هایشان را گشودند اما پس از آن متوجه شدند که ستیزه جویی نظام ایرانی بیشتر شد. پیش از این در دهه نود قرن گذشته مذاکرات متعددی برگزار شد و در سال 2001 توافقنامه مفصلی به امضا رسید. ایران تقریبا تمام تعهدات خود را نقض کرد. برای بار سوم سعودی تلاش کرد و در سال 2008 در طولانی ترین سفر از نوع خود، از هاشمی رفسنجانی میزبانی کرد؛ سفری که دو هفته به طور انجامید و رفسنجانی به دمام، خبر، جبیل، قطیف، مکه، مدینه و ینبع رفت. سفارتخانه ها بازگشایی شد و به هواپیمایی ایران اجازه داده شد تا دفاتری برای خود افتتاح کند. همچنین ریاض از بازرگانان ایرانی استقبال کرد، برای آن ها نمایشگاه های تجاری برگزار کرد و شاهزادگان، وزرا و نظامیان نیز به ایران سفر کردند. در نهایت سعودی دریافت در داخل نظام ایرانی کسانی هستند که در صدد سوء استفاده از حسن نیت و حسن روابط برای قاچاق اسلحه، بسیج مخالفان و توطئه داخلی و خارجی هستند.
در نهایت آن چه برخی از ضرورت آشتی با ایران مطرح می کنند، برپایه منطقی سالم استوار است اما بدون تضمین هایی که از خلیج در برابر دشمنی و ستیزه جویی های ایرانی که در عراق، سوریه، لبنان، بحرین، یمن و سودان، ما را محاصره می کند، حمایت کند، کافی نیست. به کبوترهای صلح خلیجی و از جمله آن ها آقای طراد اطمینان می دهم به وجود اختلاف ها، روابط سنتی ما با برادرانمان با ایران زنده و پابرجا است. امروز در کشورهای یکدیگر سفارتخانه داریم و سعودی ها به ایران می روند و ایرانی ها برای حج و عمره به سعودی می آیند. اما نگرانی از ایران به حد اعلای خود رسیده و به دلیل برداشته شدن موانع مالی، نظامی و دیپلماتیک، بیشتر هم شده است.
منبع: الشرق الاوسط