اولتیماتوم 120روزه، یا حبس نفسها در سینه نظام!
سخن روز
با
شروع اولتیماتوم 120روزه رئیس‌جمهور آمریکا موجی از تنش، استیصال و کلافگی
در درون رژیم به‌جریان افتاد. حتی برخلاف گذشته که رسانه‌ها و مهره‌های
باند خامنه‌ای آن را بلوف و نمایشی تلقی می‌کردند، این‌بار آثار ترس و
نگرانی از سراپا و تمامیت نظام پیدا بود. هر دو باند می‌گویند باید حواسمان
را جمع کنیم! موضوع خیلی جدی است!
تا جایی که یک رسانه حکومتی در توصیف اولتیماتوم 120روزه نوشت: «نفسها تا ١٢٠روز دیگر در سینه حبس می‌ماند و ظاهراً این همان نقشه‌ای است که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده برای ایران و توافق هسته‌یی با کشورمان کشیده است». (1)
حال سؤال این است که رژیم در این شرایط چه راه و چه راهکارهایی دارد. آیا می‌تواند از این بحران عبور کند؟
رژیم زمانی که هنوز راه نفس داشت و این‌چنین در بن‌بست و منگنه قرار نگرفته بود، با بحران سازی تلاش می‌کرد اذهان را از روی مسأله اصلی منحرف کند اما اکنون چنین توان و ظرفیتی ندارد و هر اقدام ماجراجویانه و بحران‌سازی، او را در باتلاقی که در آن گیر کرده بیشتر فرو می‌برد. هم‌چنان‌که دیدیم در جریان موشک‌پرانی نیابتی حوثیها به ریاض هم رژیم قیمت خیلی سنگینی پرداخت و نتیجه‌اش این شد که بحث موشکی به یکی از محورهای «چهار شرط حیاتی» تبدیل شد که اروپا هم بر آن تأکید دارد.
به نظر می‌رسد رژیم در این مهلت 120روزه تلاش می‌کند دست به مانورها و اقداماتی بزند که برجام را تثبیت کند تا آمریکا به‌سادگی نتواند از آن خارج شود. چند روز قبل عراقچی معاون ظریف گفت حالا که آمریکایی‌ها می‌خواهند ما را محدودتر کنند ما باید با این فضا مقابله کنیم...
منت کشی رژیم از کشورهای منطقه در کنفرانس مجالس کشورهای اسلامی تهران و امتیاز دادن به کشورهایی که تا دیروز علیه آنها رجزخوانی می‌کرد هم در همین دستگاه سیاسی است.
اما این مانور، با بی‌اعتنایی عربستان و امارات و بحرین که اجلاس را بایکوت کردند شکست خورد. در ادامه همین مانور سیاسی رژیم می‌گوید ما باید در این مدت ارتباطات و اتصالات اقتصادی خود را با کشورهای اروپایی، شرق آسیا و شرکای اقتصادی و تجاری خود بیشتر و بیشتر کنیم. منت کشی از اروپاییها برای بستن قرارداد و از جمله بستن یک قرارداد 5میلیون یورویی با ایتالیا، افزودن 8منطقه آزاد تجاری به مناطق آزاد قبلی که دروازه‌های واردات هستند هم از همین جا ناشی می‌شود.
یعنی در حالی که ـ به اعتراف کارگزاران رژیم ـ تولید ملی زیر تنه سنگین واردات نابود شده، به‌علت تنگناهای سیاسی، با افزایش مناطق آزاد و بستن قراردادهای کلان که اساساً مضمون خرید کالا و واردات دارد، باز هم در جهت تشدید رکود و نابودی باقیمانده تولید داخلی و تشدید ابر چالش بیکار گام برمی‌دارد و به‌دست خود ارتش بیکاران را بیش‌از‌پیش علیه خود برمی‌انگیزد. بگذریم که در این مدت 120روز، به اذعان منابع رژیم، هیچ شرکتی جز فروش کالاهای مصرفی، ریسک بستن قرارداد با رژیم را نمی‌پذیرد.
اما برای شق دیگر برجام یعنی اگر آمریکا از برجام خارج شود، حرفهای هر دو باند بسیار کلی و غیرواقعی است. باند خامنه‌ای می‌گویند باید به خودمان و درون خودمان اتکا کنیم و «اقتصاد درون‌زا» را فعال کنیم! مهره‌های باند روحانی هم می‌گویند در صورت خروج آمریکا از برجام ما باید به اروپا اتکا کنیم و روابط خودمان با اروپا را هر چه بیشتر تقویت و تثبیت کنیم. اما این حرف حتی در درون رژیم و بین مهره‌ها و کارگزاران حکومتی هم جدی گرفته نمی‌شود.
یکی از دیپلوماتهای باند روحانی می‌نویسد: «رابطه ایران و اروپا نمی‌تواند رابطه‌ای یک‌طرفه و یک‌جانبه باشد. نمی‌توان انتظار داشت در هر موقعیت سیاسی که ایران به اروپاییها نیاز داشت، آنها برای حمایت از ایران حاضر باشند. هر رابطه دیپلوماتیکی مبتنی بر بده- بستان است...» (2)
این کارگزار رژیم چنان حرف می‌زند که انگار سفیر یا کارگزار یکی از کشورهای اروپایی است و برای ارتباط با رژیم شرط می‌گذارد. او به‌صراحت اعتراف می‌کند که رژیم نیازمند رابطه است و باید به‌خاطر نیازی که دارد امتیاز بدهد.
وی البته نمی‌گوید خواسته اروپا از رژیم همان 4شرطی است که آمریکا قرار داده است. هم‌چنین نمی‌گوید شرط حمایت اروپا از برجام چیزی نیست جز عقب‌نشینی رژیم از مرز سرخ‌های موشکی و منطقه‌یی و حقوق‌بشر.
به همین خاطر هنوز چند روز از اولتیماتوم نگذشته خبرهای مذاکرات پنهانی رژیم بر سر توقف برنامه موشکی و دست برداشتن از سیاست منطقه‌یی‌اش شنیده می‌شود. البته واقعیت این است که این مذاکرات حتی پیش از اولتیماتوم آغاز شده بود.
به نوشته رسانه‌های غربی، در پی هشدار ترامپ، اروپاییها فشار به‌رژیم ایران را افزایش داده‌اند و این منجر به دستیابی به توافقی میان اروپا و نظام حاکم بر ایران بر سر برنامه موشکی و دخالتهای منطقه‌یی آن شده است.
فایننشال تایمز به‌نقل از وزارت‌خارجه آلمان نوشت: «وزرای امور خارجه آلمان، فرانسه و انگلستان به‌همراه مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، با تهران بر سر آغاز «گفتگوهای فشرده و خیلی جدی» بر سر برنامه موشکی رژیم ایران و دخالت‌هایش در امور کشورهای منطقه، به‌توافق رسیدند»
اگر چه سخنگوی وزارت‌خارجه رژیم این گزارشها را تکذیب کرد، اما روشن است که در نهایت دو راه بیشتر مقابل رژیم وجود ندارد. یا باید زهر موشکی و منطقه‌یی و حقوق‌بشر را بخورد و یا تحریمهای خفه کننده را به‌جان بخرد که البته سرانجام هر دو راه یکی است.
پانویس: ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
روزنامه حکومتی اعتماد ـ28دی 96
مقاله علی خرم در روزنامه حکومتی اعتماد ـ28دی 96
تا جایی که یک رسانه حکومتی در توصیف اولتیماتوم 120روزه نوشت: «نفسها تا ١٢٠روز دیگر در سینه حبس می‌ماند و ظاهراً این همان نقشه‌ای است که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده برای ایران و توافق هسته‌یی با کشورمان کشیده است». (1)
حال سؤال این است که رژیم در این شرایط چه راه و چه راهکارهایی دارد. آیا می‌تواند از این بحران عبور کند؟
رژیم زمانی که هنوز راه نفس داشت و این‌چنین در بن‌بست و منگنه قرار نگرفته بود، با بحران سازی تلاش می‌کرد اذهان را از روی مسأله اصلی منحرف کند اما اکنون چنین توان و ظرفیتی ندارد و هر اقدام ماجراجویانه و بحران‌سازی، او را در باتلاقی که در آن گیر کرده بیشتر فرو می‌برد. هم‌چنان‌که دیدیم در جریان موشک‌پرانی نیابتی حوثیها به ریاض هم رژیم قیمت خیلی سنگینی پرداخت و نتیجه‌اش این شد که بحث موشکی به یکی از محورهای «چهار شرط حیاتی» تبدیل شد که اروپا هم بر آن تأکید دارد.
به نظر می‌رسد رژیم در این مهلت 120روزه تلاش می‌کند دست به مانورها و اقداماتی بزند که برجام را تثبیت کند تا آمریکا به‌سادگی نتواند از آن خارج شود. چند روز قبل عراقچی معاون ظریف گفت حالا که آمریکایی‌ها می‌خواهند ما را محدودتر کنند ما باید با این فضا مقابله کنیم...
منت کشی رژیم از کشورهای منطقه در کنفرانس مجالس کشورهای اسلامی تهران و امتیاز دادن به کشورهایی که تا دیروز علیه آنها رجزخوانی می‌کرد هم در همین دستگاه سیاسی است.
اما این مانور، با بی‌اعتنایی عربستان و امارات و بحرین که اجلاس را بایکوت کردند شکست خورد. در ادامه همین مانور سیاسی رژیم می‌گوید ما باید در این مدت ارتباطات و اتصالات اقتصادی خود را با کشورهای اروپایی، شرق آسیا و شرکای اقتصادی و تجاری خود بیشتر و بیشتر کنیم. منت کشی از اروپاییها برای بستن قرارداد و از جمله بستن یک قرارداد 5میلیون یورویی با ایتالیا، افزودن 8منطقه آزاد تجاری به مناطق آزاد قبلی که دروازه‌های واردات هستند هم از همین جا ناشی می‌شود.
یعنی در حالی که ـ به اعتراف کارگزاران رژیم ـ تولید ملی زیر تنه سنگین واردات نابود شده، به‌علت تنگناهای سیاسی، با افزایش مناطق آزاد و بستن قراردادهای کلان که اساساً مضمون خرید کالا و واردات دارد، باز هم در جهت تشدید رکود و نابودی باقیمانده تولید داخلی و تشدید ابر چالش بیکار گام برمی‌دارد و به‌دست خود ارتش بیکاران را بیش‌از‌پیش علیه خود برمی‌انگیزد. بگذریم که در این مدت 120روز، به اذعان منابع رژیم، هیچ شرکتی جز فروش کالاهای مصرفی، ریسک بستن قرارداد با رژیم را نمی‌پذیرد.
اما برای شق دیگر برجام یعنی اگر آمریکا از برجام خارج شود، حرفهای هر دو باند بسیار کلی و غیرواقعی است. باند خامنه‌ای می‌گویند باید به خودمان و درون خودمان اتکا کنیم و «اقتصاد درون‌زا» را فعال کنیم! مهره‌های باند روحانی هم می‌گویند در صورت خروج آمریکا از برجام ما باید به اروپا اتکا کنیم و روابط خودمان با اروپا را هر چه بیشتر تقویت و تثبیت کنیم. اما این حرف حتی در درون رژیم و بین مهره‌ها و کارگزاران حکومتی هم جدی گرفته نمی‌شود.
یکی از دیپلوماتهای باند روحانی می‌نویسد: «رابطه ایران و اروپا نمی‌تواند رابطه‌ای یک‌طرفه و یک‌جانبه باشد. نمی‌توان انتظار داشت در هر موقعیت سیاسی که ایران به اروپاییها نیاز داشت، آنها برای حمایت از ایران حاضر باشند. هر رابطه دیپلوماتیکی مبتنی بر بده- بستان است...» (2)
این کارگزار رژیم چنان حرف می‌زند که انگار سفیر یا کارگزار یکی از کشورهای اروپایی است و برای ارتباط با رژیم شرط می‌گذارد. او به‌صراحت اعتراف می‌کند که رژیم نیازمند رابطه است و باید به‌خاطر نیازی که دارد امتیاز بدهد.
وی البته نمی‌گوید خواسته اروپا از رژیم همان 4شرطی است که آمریکا قرار داده است. هم‌چنین نمی‌گوید شرط حمایت اروپا از برجام چیزی نیست جز عقب‌نشینی رژیم از مرز سرخ‌های موشکی و منطقه‌یی و حقوق‌بشر.
به همین خاطر هنوز چند روز از اولتیماتوم نگذشته خبرهای مذاکرات پنهانی رژیم بر سر توقف برنامه موشکی و دست برداشتن از سیاست منطقه‌یی‌اش شنیده می‌شود. البته واقعیت این است که این مذاکرات حتی پیش از اولتیماتوم آغاز شده بود.
به نوشته رسانه‌های غربی، در پی هشدار ترامپ، اروپاییها فشار به‌رژیم ایران را افزایش داده‌اند و این منجر به دستیابی به توافقی میان اروپا و نظام حاکم بر ایران بر سر برنامه موشکی و دخالتهای منطقه‌یی آن شده است.
فایننشال تایمز به‌نقل از وزارت‌خارجه آلمان نوشت: «وزرای امور خارجه آلمان، فرانسه و انگلستان به‌همراه مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، با تهران بر سر آغاز «گفتگوهای فشرده و خیلی جدی» بر سر برنامه موشکی رژیم ایران و دخالت‌هایش در امور کشورهای منطقه، به‌توافق رسیدند»
اگر چه سخنگوی وزارت‌خارجه رژیم این گزارشها را تکذیب کرد، اما روشن است که در نهایت دو راه بیشتر مقابل رژیم وجود ندارد. یا باید زهر موشکی و منطقه‌یی و حقوق‌بشر را بخورد و یا تحریمهای خفه کننده را به‌جان بخرد که البته سرانجام هر دو راه یکی است.
پانویس: ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
روزنامه حکومتی اعتماد ـ28دی 96
مقاله علی خرم در روزنامه حکومتی اعتماد ـ28دی 96
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر